*ସମୟର ଅପରାହ୍ନ ର କିଛି ଗାଥା ଓ କିଛି ବ୍ୟଥା*
ବାପା ବୃଦ୍ଧ ହୋଇ ଯାଇଥିଲେ ଏବଂ ଚାଲିବା ସମୟରେ କାନ୍ଥକୁ ଧରି ଚାଲୁଥିଲେ | ଫଳସ୍ୱରୂପ, କାନ୍ଥଗୁଡ଼ିକ
ଧିରେ ଧିରେ ମଇଳା ଦିଶିଲା, ଯେଉଁଠାରେ ସେ ସ୍ପର୍ଶ କରୁଥିଲେ,
ସେଠାରେ ତାଙ୍କ ଆଙ୍ଗୁଠି ର ଛାପ
ବାରି ହୋଇ ଯାଉଥିଲା |
ପତ୍ନୀ ଏହା ଦେଖି, ଅନେକ ସମୟରେ
ମଇଳା ଦେଖା ଯାଉ ଥିବା କାନ୍ଥଗୁଡ଼ିକ ବିଷୟରେ ଅଭିଯୋଗ କରୁଥିଲେ |
ଦିନେ ବାପାଙ୍କ ମୁଣ୍ଡବିନ୍ଧା ହେଲା., ତେଣୁ ସେ ତାଙ୍କ ମୁଣ୍ଡରେ କିଛି ତେଲ ମାଲିସ କଲେ | ତେଣୁ ଚାଲିବା ସମୟରେ
କାନ୍ଥରେ ତେଲ ଦାଗ ସୃଷ୍ଟି ହେଲା |
ଏହା ଦେଖି ପତ୍ନୀ ମୋତେ ଚିତ୍କାର କଲେ ଏବଂ ମୁଁ ପରବର୍ତ୍ତି ସମୟରେ ମୋ ବାପାଙ୍କୁ ପାଟିକରି ତାଙ୍କ ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା କଲି, ଚାଲିବା ସମୟରେ
କାନ୍ଥକୁ ସ୍ପର୍ଶ ନକରିବାକୁ ପରାମର୍ଶ ଦେଲି |
ସେ ଆଘାତପ୍ରାପ୍ତ ଦେଖା ଯାଉଥିଲେ।
ମୁଁ ମଧ୍ୟ ମୋ ଆଚରଣ ପାଇଁ ଲଜ୍ଜିତ ଅନୁଭବ କଲି, କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କୁ କିଛି କହିଲି ନାହିଁ |
ସେହିଦିନ ଠାରୁ ବାପା ଚାଲିବା ସମୟରେ କାନ୍ଥ ଧରିବା ବନ୍ଦକରି ଦେଲେ ଏବଂ ଦିନେ ତଳେ ପଡ଼ି ଶଯ୍ୟାଶାୟୀ ହୋଇଗଲେ । ଶୀଘ୍ର ଆମକୁ ଛାଡି଼ ଚାଲିଗଲେ | ମୁଁ ମୋ ନିଜକୁ ଦୋଷୀ ଅନୁଭବ କଲି ଏବଂ ତାଙ୍କ ଅଭିବ୍ୟକ୍ତିକୁ କେବେବି ଭୁଲି
ପାରିଲି ନାହିଁ ଏବଂ କିଛି ସମୟ ପରେ ତାଙ୍କ ଦେହାନ୍ତ ହେତୁ
ମୁଁ ନିଜକୁ କ୍ଷମା କରି ପାରିଲି ନାହିଁ |
ଆମ ଘରକୁ ରଙ୍ଗ କରିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲୁ | ଯେତେବେଳେ ରଙ୍ଗମିସ୍ତ୍ରୀ ଆସିଲେ,
ମୋ ପୁଅ, ଯିଏ କି ତାର
ଜେଜେଙ୍କୁ ବହୁତ ଭଲ ପାଉଥିଲା, ରଙ୍ଗମିସ୍ତ୍ରୀମାନଙ୍କୁ ବାପାଙ୍କ
ଆଙ୍ଗୁଠି ଛାପ ସଫା କରିବାକୁ ଏବଂ ସେହି ଅଂଶରେ ରଙ୍ଗ ଦେବାକୁ ଅନୁମତି ଦେଲା ନାହିଁ | ରଙ୍ଗମିସ୍ତ୍ରୀ ବହୁତ ଭଲ ଏବଂ ଅଭିନବ ଥିଲେ |
ସେମାନେ ତାଙ୍କୁ ଆଶ୍ୱାସନା ଦେଇଥିଲେ ଯେ ସେମାନେ ମୋ ବାପାଙ୍କ ଫିଙ୍ଗର ପ୍ରିଣ୍ଟ ଅପସାରଣ କରିବେ ନାହିଁ,
ବରଂ ଏହି ଚିହ୍ନଗୁଡିକର ଚାରିପାଖରେ ଏକ ସୁନ୍ଦର ବୃତ୍ତ ଅଙ୍କନ
କରି ଏକ ନିଆରା ଡିଜାଇନ୍ ସୃଷ୍ଟି କରିବେ |
ଏହା ପରେ ଜାରି ରହିଲା ଏବଂ ସେହି ମୁଦ୍ରଣଗୁଡ଼ିକ ଆମ ଘରର ଅଂଶ ହୋଇଗଲା | ଆମ ଘରକୁ ପରିଦର୍ଶନ କରୁଥିବା ପ୍ରତ୍ୟେକ ବ୍ୟକ୍ତି ଆମର ଅନାନ୍ୟ ଡିଜାଇନ୍ କୁ ପ୍ରଶଂସା କରୁଥିଲେ |
ସମୟ ସହିତ, ମୁଁ ମଧ୍ୟ ପରିଣତ ବୟସର ହୋଇଗଲି | ବର୍ତ୍ତମାନ ଚାଲିବା ପାଇଁ କାନ୍ଥର ସାହାଯ୍ଯ ଆବଶ୍ୟକ କରୁଥିଲି | ଦିନେ ଚାଲିବା ସମୟରେ, ମୁଁ ମୋ ବାପାଙ୍କୁ କହିଥିବା କଥା ମନେ ପକାଇଲି, ଏବଂ ବିନା ସାହାଯ୍ୟରେ ଚାଲିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲି | ମୋ ପୁଅ ଏହା ଦେଖି ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ମୋ ପାଖକୁ ଆସି ମୋତେ ଚାଲିବା ସମୟରେ କାନ୍ଥର ସାହାଯ୍ଯ ନେବାକୁ କହିଲା,
ମୁଁ ବିନା ସାହାଯ୍ୟରେ ପଡ଼ିଥାନ୍ତି ବୋଲି ଚିନ୍ତା କରି ମୋ ପୁଅ ମୋତେ ଧରିଛି |
ମୋର ବଡ଼ ଝିଅ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଆଗକୁ ଆସି ସ୍ନେହପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ମୋତେ ସାହାଯ୍ୟ ପାଇଁ କାନ୍ଧରେ ହାତ ରଖିବାକୁ କହିଲା | ମୁଁ ପ୍ରାୟ ଚୁପ୍ ହୋଇ କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିଲି | ଯଦି ମୁଁ ମୋ ବାପାଙ୍କ ପାଇଁ ସମାନ କାର୍ଯ୍ୟ କରିଥାନ୍ତି,
ତେବେ ସେ ଅଧିକ ଦିନ ବଞ୍ଚିପାରିଥାନ୍ତେ |
ମୋ ବଡ଼ ଝିଅ ମୋତେ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ସୋଫାରେ ବସାଇଲା | ତା’ପରେ ସେ ମୋତେ ଦେଖାଇବା ପାଇଁ ତାର ଚିତ୍ରାଙ୍କନ ପୁସ୍ତକ ବାହାର କଲା |
ତାର ଶିକ୍ଷକ ତାର ଚିତ୍ରାଙ୍କନକୁ ପ୍ରଶଂସା କରି ଉତ୍କୃଷ୍ଟ ମନ୍ତବ୍ୟ ଦେଇଥିଲେ |
ଏହି ସ୍କେଚ୍ କାନ୍ଥରେ ମୋ ବାପାଙ୍କ ହାତ ଛାପ ଥିଲା |
*ଶିକ୍ଷକଙ୍କର ମନ୍ତବ୍ୟ - “ମୋର ଇଚ୍ଛା, ପ୍ରତ୍ୟେକ ପିଲା ବଡ଼ମାନଙ୍କୁ ସମାନ ଭାବରେ ଭଲ ପାଆନ୍ତୁ”*।
ମୁଁ ମୋ ରୁମକୁ ଫେରି ମୋ ବାପାଙ୍କଠାରୁ କ୍ଷମା ମାଗି କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିଲି, ଯିଏ ଆଉ ନଥିଲେ |
*ସମୟ ସହିତ ଆମେ ବି ଦିନେ ବୃଦ୍ଧ ହେବା* |
*ଆସନ୍ତୁ ! ଆମେ ଆମର ବୟସ୍କ ମାନଙ୍କର ଯତ୍ନ ନେବା ଏବଂ ଆମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସମାନ ଶିକ୍ଷା ଦେବା* |
(_ଏକ ଇଂରାଜୀ ଗପର ଓଡ଼ିଆ ଅନୁବାଦ_)
No comments:
Post a Comment